plaza insanı rapsodisi

written by anselmo
music morrissey
cast ben sen figüranlar kahvesinden beyaz yakalı gömlek tayyör giydirilmiş birkaç figüran

atıyorum mesela ben kulağımda bir gigabytelık mp3 çalardan akan müzik asansör bekliyorum suratım bir karış nasıl olmasın ki haftanın başı olduğu yetmiyormuş gibi yarı güneşli yarı bulutlu havada güneş gözlüğüyle kendisini sollayan ve sollamayı deneyen her sürücünün arkasından küfür savuran ve açık pencereden esen rüzgar eşliğinde gömleğinin açık düğmelerinden fışkıran kıllarla dans eden gümüş kaplama ayyıldızlı kolye takmış takıştırmış bir minibüs şoförüyle güne başlamışım ve dahi galatasaray'ın eli kupaya uzandı uzanacak bekliyorum suratım bir karış nasıl olmasın ki

neyse asansör geliyor ıslığı andıran bir sesle kapısını açıyor bir kaç yabancıyla biniyoruz her birimiz birer düğmeye basıyoruz kapı kapandı kapanacak çıkacağız son anda yetişiyorsun at kuyruğu saçların yüzünün üçte birini kaplayan güneş gözlüklerinle

günaydın dediğini dudaklarının çizdiği rotadan anlayıp dudaklarımdan çıkanı duymaz bir şekilde karşılık veriyorum

-günaydın
-ne dinliyorsun

neyse ki henüz kısa cümleler kuruyorsun dudak okuma uzmanlığı gerektirmeyen

-you have killed me let me kiss you the more you ignore me the closer i get çalacak sırayla senin için sakıncası yoksa

/tabi ki hala ağzından çıkanı kulağı duymuyor plaza insanımızın yoksa bu -sözüm ona- şakanın altındaki gerçeğin yüzeye bu denli yaklaşıp görünür olmasına cesaret edebilir miydi işte bundan ne kendisi ne de asansördeki beyaz yakalı diğer plaza insanları emin değildi senaryonun bundan sonrasında neler olup bittiğini kimse bilmiyor henüz bir yürek burkan hikayemizin daha ortasında kalakalıyoruz noktasız virgülsüz/